ปัญญาคือ คุณอันวิเศษ

           ท่านอิหม่าม อัลบุคอรีย์ (ร.ฮ.) ได้รายงานจากท่านอิบนุ อับบาส (ร.ฎ.) ว่า : เมื่อครั้งที่ฉันยังเยาว์วัยนั้น ท่านอุมัร (ร.ฎ.) ได้นำตัวฉันเข้าร่วมประชุมหารือกับเหล่าสาวกผู้อาวุโสแห่งสมรภูมิบัดร์ (ในขณะที่ท่านอุมัร (ร.ฎ.) ดำรงตำแหน่งคอลีฟะห์) ซึ่งดูเหมือนว่าสาวกบางท่านเกิดความไม่พอใจและกล่าวขึ้นว่า :

           เพราะเหตุใด เด็กน้อยผู้นี้จึงต้องเข้าร่วมประชุมหารือกับพวกเราด้วยทั้งที่พวกเราก็มีลูกหลานรุ่นราวคราวเดียวกับเขา?
ท่านอุมัร (ร.ฎ.) จึงตอบว่า : เพราะเขามีสถานะอย่างที่พวกท่านทราบกันดี (หมายถึงเป็นบุคคลที่ท่านศาสนทูต ได้เคยขอพรให้เป็นกรณีพิเศษว่า “โอ้ พระองค์อัลลอฮ ขอให้พระองค์บันดาลให้เขาเข้าใจในหลักการของศาสนา และขอทรงสอนเขาให้รู้ถึงการอรรถาธิบายอัลกุรอานด้วยเถิด”)   

           ท่านอิบนุ อับบาส (ร.ฎ.) เล่าต่อว่า : มีอยู่ครั้งหนึ่ง ท่านอุมัร (ร.ฎ.) ได้นำตัวฉันเข้าร่วมประชุมหารือกับเหล่าสาวกผู้อาวุโส ซึ่งฉันไม่เห็นว่าท่านมีเหตุผลใดในการนำตัวฉันเข้าร่วมประชุมในวันนั้นนอกเสียจากเพื่อจะให้ท่านเหล่านั้นได้ประจักษ์ ท่านอุมัร (ร.ฎ.) กล่าวขึ้นในที่ประชุมว่า: พวกท่านจะว่าประการใดในพระดำรัสที่ว่า “เมื่อการช่วยเหลือของพระองค์อัลลอฮและการพิชิตได้มาถึง…?”

           สาวกบางท่านจึงกล่าวว่า : “พวกเราได้ถูกบัญชาใช้ให้ทำการสรรเสริญ และขอลุแก่โทษต่อพระองค์อัลลอฮ (ซ.บ.) เมื่อเราได้รับการช่วยเหลือและได้รับชัยชนะในการพิชิต” ในขณะที่สาวกบางท่านนิ่งเงียบไม่พูดสิ่งใดเลย

           ท่านอุมัร (ร.ฎ.) จึงกล่าวกับฉันว่า : เจ้าว่าอย่างนั้นหรือเปล่า โอ้ อิบนุ อับบาส! ฉันตอบว่า : ไม่ ท่านจึงถามว่า: ถ้าเช่นนั้นเจ้าจักว่าประการใด? ฉันจึงกล่าวว่า : นั่นคือวาระสุดท้ายแห่งอายุขัยของท่านศาสนทูต  (ศ้อลลัลลอฮุอะลัยฮิวะซัลลัม) ซึ่งพระองค์อัลลอฮ (ซ.บ.) ได้ทรงแจ้งให้ท่านศาสนทูต  (ศ้อลลัลลอฮุอะลัยฮิวะซัลลัม) ได้รับทราบ

           พระองค์ทรงกล่าวว่า : “เมื่อการช่วยเหลือของพระองค์อัลลอฮ์และการพิชิตได้มาถึง” ดังกล่าวนั้นคือเครื่องหมายบ่งบอกถึงวาระสุดท้ายแห่งอายุขัยของท่าน “ดังนั้นท่านจงสดุดีพระบพิธคุณด้วยการสรรเสริญพระผู้อภิบาลของท่าน และจงขอลุแก่โทษต่อพระองค์ แท้จริงพระองค์นั้นทรงรับการลุแก่โทษยิ่ง”

           ท่านอุมัร (ร.ฎ.) จึงกล่าวว่า : ฉันเองก็ไม่ทราบสิ่งใดจากซูเราะห์นี้นอกเสียจากเหมือนอย่างที่เจ้าพูดนั่น แหล่ะ!

       (คัดจากหนังสือ ตัรบียะตุ้ลเอาล๊าด ฟิล อิสลาม 1/304)