คณะครูพูดอะไรไม่ออกหลังไปเยี่ยมบ้านเด็กนักเรียน พอเลี้ยวตามทางที่บอก นี่หรือที่หนูเรียกว่าบ้าน

คุณชูชีพ นฤสุข โพสต์เรื่องราวของเด็กหญิงสู้ชีวิตคนหนึ่ง หลังเขาและคณะครูลงพื้นที่เยี่ยมบ้านของนักเรียน เมื่อถึงคิวของเด็กหญิงชั้นป.4 คณะครูได้เลี้ยวไปตามทางที่หนูน้อยบอกก่อนจะเห็นภาพที่ทำเอาพูดไม่ออก เพราะสถานที่ที่เธอเรียกว่าบ้านเป็นเพียงกระท่อมผุพังหลังเก่า

คุณชูชีพ นฤสุข เล่าว่า ด้วยหัวใจที่เด็ดเดี่ยว…สิ่งเดียวคือความฝัน ภาพความทรงจำเมื่อตอนเด็กผุดขึ้นมาในหัวผม เมื่อสี่สิบสามปีที่แล้วผมได้เติบโตมาพร้อมกับสภาพความเป็นอยู่ที่แสนลำบาก แต่ผมโชคดีที่มีพ่อ กับแม่คอยดูแลเอาใจใส่ พี่ ๆทุกคนที่คอยเป็นห่วงและส่งให้ผมได้เรียนหนังสือ จนผมได้มีโอกาสที่ดีในชีวิต

ภาพในวันนี้ที่ผมและคณะครูได้มีโอกาสมาเยี่ยมบ้านของเธอ เด็กหญิงศิรินภา (น้องเพลิน) กำลังศึกษาอยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่ 4 โรงเรียนประชาราษฎร์สามัคคี เธอมีน้องสาวอีกสองคน อยู่ชั้น อนุบาล 1 และชั้นประถมศึกษาปีที่ 1

“บ้านหนูไปทางนี้ค่ะ” เสียงของเธอคอยบอกให้ผมขับรถไปตามทางที่ลัดเลาะเข้าไปในป่า ด้วยใจที่ลุ้นว่าจะถึงหรือยัง ด้วยสภาพที่ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าถนนได้ไหมในใจก็คิดว่าถ้าเป็นหน้าฝนเธอจะมาโรงเรียนได้อย่างไรกัน

ณ ที่กลางหุบเขามีกระท่อมหลังเล็ก ๆ ตั้งอยู่ ซึ่งเธอเรียกว่าบ้าน ถึงแม้จะไม่สามารถกันแดด กันลม กันฝนได้มากนัก แต่ก็พอให้ครอบครัวหนึ่งได้พักอาศัย ตากับยายเล่าว่าแม่เธอเอามาให้เลี้ยงตั้งแต่ยังแบเบาะ อาศัยน้ำข้าวผสมน้ำตาลให้เธอกิน อีกไม่นานนักแม่ก็เอาน้องมาให้อีกสองคน ยายก็ป่วยเป็นโรคกระดูกเสื่อม ทำให้ตาต้องรับภาระดูแลทั้งสี่คนเพียงลำพัง บางวันไม่มีข้าวหุงก็จะหาขุดมันมาต้มให้ยายและหลาน ๆได้กิน ในวันที่ฝนตกลมแรง ก็จะพายายและหลานๆไปหลบอยู่ในเตาเผาถ่าน วันไหนตาไม่สบาย เธอและน้องๆก็จะไม่ได้มาโรงเรียน

เด็กหญิงศิรินภา (น้องเพลิน) เธอเป็นกำลังสำคัญในการช่วยตาทำงานบ้าน หุงข้าวล้างจาน และดูแลน้อง ๆ ด้วยหัวใจที่เด็ดเดี่ยว เธอไม่เคยย่อท้อต่อความยากลำบาก และไม่ต่อว่าโชคชะตา แต่เธอจะทำหน้าที่พี่สาวดูแลน้อง ๆ ให้ดีที่สุด…