guest ท้าวความก่อนนะคะ เราเรียนทางด้านสถาปัตยกรรมมา (แต่ไม่จบ) เคยฝันอยากจะเป็นสถาปนิกค่ะ แต่ด้วยตอนนั้นฐานะทางครอบครัวไม่เอื้อที่จะเรียนต่อได้เลย เราก็ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย ทำทุกอย่างค่ะ เสิร์ฟ ล้างจาน แจกใบปลิว ดราฟแมน เอาหมด แต่ก็ไปต่อไม่ไหว ชีวิตพลิกผลัน ต้องมาเป็นแม่ครัว เปิดร้านอาหารของตัวเอง
ร้านเราเป็นร้านเล็กๆค่ะ เปิดมาได้สิบกว่าปีแล้ว ได้วิวดีหน่อยที่ติดริมน้ำและอยู่ในโซนโรงงาน ก็ขายดีขายได้เรื่อยๆ ตกแต่งตามสไตล์คนงบน้อย ค่อยๆทำไป คอนเซ็ปต์ เราตอนนั้นที่แต่งอารมณ์ประมาณ อยากให้มีหลายๆมุม มีมุมแต่งแบบไทยๆ เราก็เรียกโต๊ะนั้นว่าโต๊ะไทย มีมุมที่เอาเสาโรมันมาตั้งแล้วปิดไม้ติดวอลลายอิฐ ผนังโค้งๆ เราก็เรียกมุมนั้นว่าโต๊ะโรมัน มีมุมจีนก็โต๊ะจีน มีอินตระเดียอีกแน่ะ คือเราอยากให้ลูกค้ามานั่งแล้วได้หลายอารมณ์ เราขายอาหารไทยนะ แต่ฟิลและไฟตอนนั้นคือเราอยากทำอาหารให้เข้ากับมุมร้านด้วย คือมีกลิ่นอายอาหารชาติต่างๆผสมอยู่ในอาหารของเรา(เยอะเน้อะ)
อย่างที่บอกเราทำด้วยงบที่น้อยมาก อาศัยของเก่าบ้าง ทำเองบ้าง ภาพที่เราฝันมันก็ออกมาแบบปลอมๆ ช่วงแรกก็เอ้อะมันก็พอได้ ลูกค้าก็ชอบถ่ายรูปตามมุมต่างๆอยู่นะ แต่นานวันเข้า ด้วยวัสดุที่ทำ ด้วยเพราะเวลาที่ยาวนาน ร้านก็ทรุดโทรมลงไปเรื่อยๆ และด้วยที่เราขายถูก ไม่ได้เอากำไรเยอะมากมาย เลยไม่ค่อยมีเงินมาปรับปรุงร้าน และเราก็เริ่มหมดไฟ เริ่มแก่ เริ่มเนือยๆ
คือแรกๆอ่ะ เราทุ่มเทกับร้านนี้มาก เราไม่มีเวลาทำอะไร ไม่ไปไหน ไม่คบใคร เราไม่ได้เรียนด้านอาหารมา เรายิ่งต้องฝึกๆๆๆพัฒนาๆๆๆๆๆๆ เพราะเรารู้ตัวว่าพรสวรรค์ด้านนี้เราไม่มีเลย จนตอนนี้มันรู้สึกอิ่มตัว มันเข้าที่เข้าทางไปหมดแล้ว ตอนนี้ร้านก็ไปได้เรื่อยๆ มีซบเซาบ้าง จากสภาพเศรษฐกิจตอนนี้ ยิ่งช่วงนี้มีโรคโควิด-19มาอี้ก ก็เงียบๆ เงียบทุกที่ แต่ก็อยู่ได้ไม่ต้องเช่าไม่ต้องซื้อข้าวกิน เวลาว่างก็เยอะขึ้นเลยพักผ่อน วันๆดูแต่หนัง ตอนนี้ติดเนทฟิกหนักมาก จนไปเจอเรื่องนึงเป็นซีรีย์เรื่อง พีกี้ ไบลน์เดอร์ส เรารู้สึกหลงใหลมากๆ ชอบฉากในซีรีย์ ดูแล้วมันสร้างแรงบันดาลใจเรามาก เหมือนมันปลุกไฟที่กำลังจะมอดในตัวเรา เอาละนะ เรากะลังจะเข้าเรื่องแล้ว เข้าสู่โหมดตั้งกระทู้คำถาม
1.เราบ้ามากใช่มั้ย ที่ฝันอยากมีร้านอาหารที่ตกแต่งแนวนี้ แนวยุค 1919 (ส่วนตัวเราเอียนกับลอฟท์มาก ไม่ได้แขว่ะนะ แต่มันเกลื่อน) มันเกินตัวไป มันใช้ทุนสูง เพราะเราจะสร้างใหม่หมดเลย ในพื้นที่ใกล้ๆ
2.มันเสี่ยงมากเลยใช่ไหม ที่เราจะเอาที่ดินเราไปกู้ธนาคารกับเงินก้อนใหญ่มากในชีวิต เพียงเพื่อสนองนีสตามความฝัน (คือ เราจะเปลี่ยนแนวอาหารด้วย) เราฝันอยากทำร้านปิ้งย่างแบบเตายากินิกุ เราชอบกิน เลยชอบไปกินตามร้านอื่นๆ แต่ส่วนใหญ่ร้านแนวนี้จะเป็นบุฟเฟ่ต์อ่ะ ซึ่งเราเป็นคนชอบกินนะแต่กินน้อย(กลัวอ้วน แหะๆ) เลยรู้สึกว่ามันไม่คุ้มเลยอ่ะ และด้วยการแต่งร้านที่เป็นบล็อคๆ โต๊ะที่ติดๆกันหันหลังชนกัน แนวญี่ปุ่น เกาหลีอ่ะ เรารู้สึกไม่ชิว เพราะส่วนใหญ่ร้านแนวนี้จะอยู่ตามห้าง คือเน้นไปกินๆให้คุ้ม เราชอบกินเหล้ากินเบียร์งัย อยากนั่งจิบไปปิ้งไป รัยงี้ ไม่ต้องมีใครคอยมาฟิกส์เวลา เราเอาตัวเองเป็นบรรทัดฐานเกินไป เสี่ยงต่อการเจาะกลุ่มเป้าหมาย เสี่ยงต่อการเจ๊งมากเลยใช่ไหม? นี่คือคำถามที่ 3.นะ
4.แต่งร้านแนวนั้นแต่จะขาย ยากินิกุ มันขัดแย้งเกินไปไหม?
5.เราตั้งงบไว้ 3 ล้าน ธนาคารจะปล่อยกู้ให้เราไหม เราเพิ่งไปจดทะเบียนการค้าได้ 3 ปี ไม่มีภาระหนี้สินอะไร ยอดขายต่อเดือนประมาณ 2-3 แสน (เงินสด) กำไรหมดไปกับการใช้จ่ายส่วนตัว
6.ด้วยยุคนี้ สมัยนี้ เราควรจะกลัว เราควรจะอยู่นิ่งๆไปก่อนใช่ไหม เราควรจะม้วนภาพฝันแล้วแอบไว้ซอกกำแพงไปก่อนใช่หรือไม่