เมื่อฉันเข้าไปทำงานในเมืองหลวงอย่างกรุงเทพฯ

เมื่อฉันสำเร็จการศึกษาใหม่ ๆ ฉันเป็นครูสอนเด็กเล็กอยู่พักหนึ่ง แต่ฉันไม่ชอบบรรยากาศการทำงานที่บ้านเกิดของฉันเลย พ่อแม่ของฉันเลี้ยงดูฉันมาอย่างดี แต่แกก็อายุมากและไม่มีรายได้ ฉันจึงต้องเป็นคนส่งเสียที่บ้านของฉันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ นั่นทำให้ฉันรู้สึกถูกผูกมัดและจับตาดูอยู่ตลอดเวลา ฉันอึดอัดมาก

ฉันมีความฝันว่าอยากจะไปอยู่ไกล ๆ บ้านเกิด ฉันได้ติดต่อกับเอเย่นที่จะนำพาฉันเข้าไปทำงานที่จังหวัดอื่น ฉันแจ้งความประสงค์ของงานและบอกด้วยว่า อยากไปอยู่ไกล ๆ จะเป็นส่วนไหนของประเทศได้ทั้งนั้นสำหรับฉัน เอเย่นบอกกับฉันว่า ที่ชายแดนไม่ค่อยมีงานให้ฉันเท่าไหร่ ถ้าฉันต้องการทำงานที่มีรายได้สูงๆ ยังไงก็ต้องเข้ากรุงเทพฯ เมืองหลวงอย่างกรุงเทพฯ มีคนมากมายหลากหลาย สุดท้ายฉันก็ต้องเข้ากรุงเทพฯ สมัครงานกรุงเทพ เดี๋ยวนี้เจริญแล้วไม่ต้องโบกรถเข้าไปสมัครงานอีก แค่ส่ง Email ก็ได้แล้ว เมื่อฉันได้งานแล้ว ฉันก็มุ่งสู่กรุงเทพฯ เมืองที่จะบันดาลงานที่ฉันปรารถนาจะทำ ฉันถูกนำไปยังสำนักงานที่สีลม และผู้นำทางของดิฉันก็ขอตัวกลับไปเพราะหมดหน้าที่ ในการนี้ฉัน ต้องเสียค่านายหน้าให้เขาพอสมควร

ฉันถูกสัมภาษณ์จากฝรั่งชาติอิตาลีหรือสวีเดนก็ลืมไปแล้ว เขาถามฉันเป็นภาษา อังกฤษง่ายๆ ฉันก็ตอบได้หมดพร้อมกันนั้นเขาก็วิทยุแจ้งไปทางแค้มป์ว่าตกลงจะรับฉันไหม ทางโน้นตอบ OK. ฉันได้เงินเดือน ๑๕,๐๐๐ กินอยู่เสร็จ ซึ่งดีกว่าอาชีพครูอนุบาล

เขาจ่ายค่าเดินทางและอาหารให้พอสมควร และต้องออกเดินทางในวันรุ่งขึ้น

ออกจากสถานีหัวลำโพงถึงตะพานหินก็ค่ำแล้วฉันจึงพักแรม ที่นั่น ปลายทาง คือสามแยกวังชมพูซึ่งอยู่ใกล้สวนส้มกำนันจุล รุ่งขึ้นฉันก็ไปยังบริษัท เวียนนินเชนแทป

ตรงหน้าฉัน เป็นฝรั่งท่าทางเอาการเอางาน คะเนอายุประมาณห้าสิบกว่าๆ แต่ ก็ยังดูหนุ่มแข็งแรง ถามฉันว่า “การเดินทางของเธอสะดวกดี ไหม และเป็นครั้งแรก ในชีวิตของเธอหรือที่มาที่นี้” แล้วแกก็ถามเรื่องอาหารว่าฉันทำอาหารนอกจาก ไทย จีน ฝรั่ง แล้วอาหารชาติไหนฉันทำได้อีก ฉันตอบว่า “ไม่ได้แล้ว” แกก็อมยิ้มแล้วว่า พรุ่งนี้เริ่มงานได้ ตอนนี้ไปพักผ่อนก่อน โดยฝากฝังให้ฉันพักกับพยาบาลประจำแค้มป์ ซึ่งมีสามีแล้ว ฉันชอบการปรุงอาหารทุกชนิด และฉันชอบค้นคว้าตำรับตำราเสมอ เพื่อที่จะให้ชำนาญยิ่งขึ้น ผู้จัดการของบริษัทหรือเจ้านายของฉันชื่อ อิงมาร์ อินสตรอม ซึ่งฉันคิดว่า คุณบัณฑูร เผ่าไทย ต้องรู้จักดี แต่อาชีพของฉันเดินสวนทางกับคุณ บัณฑรจึงไม่รู้จักกัน เสียดายแท้ๆ